Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

17/5/2008-17/5/2009

Κλείνει ένας χρόνος την Κυριακή από την ίδρυση του Συλλόγου Συμβασιούχων Εργαζόμενων στις Ακαδημαϊκές Βιβλιοθήκες. Το κείμενο αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο ένας αποχαιρετισμός μου στη συλλογικότητα αυτή. Μία πρωτόγνωρη κοινή προσπάθεια για τη διάσωση των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών από την ανευθυνότητα και την προχειρότητα του Υπουργείου Παιδείας.

Είχαμε συμμάχους πολλούς αυτούς του μήνες: πολιτικούς, δημοσιογράφους, μπλόγκερ, πανεπιστημιακούς, συναδέλφους. Αυτό όμως που είχαμε απέναντί μας ήταν ισχυρότερο: ο πολιτικαντισμός. Σεβαστήκαμε αυτούς που είχαμε απέναντί μας, προσπαθήσαμε να τους πείσουμε, προτείναμε, επιχειρηματολογήσαμε ακόμη και για τα αυτονόητα πράγματα. Ακόμη και στην έντονη δράση μας είχαμε συνδικαλιστικό πολιτισμό.

Όμως ο θυμός παίρνει σιγά-σιγά τη θέση της αγωνίας για το αύριο της εργασίας 380 συμβασιούχων στις βιβλιοθήκες των ΤΕΙ και ΑΕΙ. Ο θυμός απευθύνεται εξ ολοκλήρου στη σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας μας ενέπαιξε αναιδώς λέγοντας ψέματα για επαναδιαπραγμάτευση του ΕΣΠΑ από τον Υπουργό, ένταξη στο πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων και σταδιακή πρόσληψη μονίμου προσωπικού. Μας ενέπαιξε ακόμη και για τη ρύθμιση όλων των θεμάτων πληρωμής μας τους τελευταίους 5 μήνες, όπου ενώ δόθηκε παράταση των συμβάσεών μας, οι περισσότεροι μένουν απλήρωτοι.. Βαδίζουμε στο σίγουρο δρόμο της ανεργίας από 1/6/2009.

Αυτούς που έχεις απέναντι σχεδόν πάντα τους ξέρεις. Αυτούς που έχεις μαζί σου επίσης. Σε αυτό το «σχεδόν» πολλές φορές όμως χωράνε πολλοί. Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να λογοκρίνω τον εαυτό μου. Γεγονός είναι ότι συνάντησα αυτό που ποθούσα σε κάποιους συναδέλφους: πάθος και υπευθυνότητα. Οι πολλοί δεν κατάλαβα ποτέ γιατί άφησαν σε εμάς τη δράση, γιατί δεν μίλησαν, γιατί δεν έγραψαν, γιατί δεν πίεσαν, έστω γιατί δεν έκριναν. Ο χώρος ο επαγγελματικός μας πάντα μου γεννούσε το σεβασμό. Τώρα υπάρχει μόνο η επιλεκτική εκτίμηση. Οι βιβλιοθήκες στην Ελλάδα μετά και τον επικείμενο θάνατο των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, οριστικά χάνουν το τρένο της αλλαγής. Γιατί ως θεσμοί, αλλά και εμείς ως βιβλιοθηκονόμοι, δεν μπόρεσαν αυτά τα χρόνια της «εύκολης» ανάπτυξης να πείσουν για τις αλλαγές που φέρνουν. Οι καθηγητές μας, οι διευθυντές μας, οι συνήθεις ύποπτοι των… συνεδρίων βουβάθηκαν σχεδόν όλοι, εντυπωσιακά βουβάθηκαν σε σχέση με τη φλυαρία τους για την … αξία της πληροφορίας και το «ρόλο των βιβλιοθηκών» και άλλες τέτοιες κενολογίες τόσων χρόνων προσωπικής προβολής.

Οι απουσίες και οι λιποταξίες είναι πολλές. Όμως εσύ πρέπει να σταθείς στις παρουσίες - εξάλλου με αυτές πορευόμαστε στη ζωή. Ευχαριστώ τους παρακάτω συναδέλφους που μου επέτρεψαν ένα χρόνο τώρα να μοιραστώ μαζί τους το πάθος και τον αγώνα για το αυτονόητο:
- Άννα Μπίσμπα
- Σταυρούλα Βαρβαντάκη
- Δημήτρη Νεοφώτιστο
- Δέσποινα Κυρίτση
- Ευαγγελία Χατζηδάκη
- Βασιλική Μελά
- Δημήτρη Αντωνίου
- Μανόλη Χατζηγεωργιάδη
- Κυριακή Αδάμ
- Ελένη Σουρλίγκα

Η αναφορά αυτή δεν έχει απ-αξιολογικά χαρακτηριστικά για όλους τους υπόλοιπους που δεν αναφέρονται. Είναι όμως μια δημόσια εκτίμηση για όσα εγώ θεωρώ ότι πρόσφεραν επί ένα χρόνο άοκνα οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι εμπνέοντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλο. Νομίζω πως το περισσότερο που μπορώ πια να κάνω είναι να παραδεχτώ την ηθική τους και τη συνέπειά τους δημόσια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: