Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ξύπνα, σχολείο...



Νομίζω πως ό,τι πιο πολύ επιθύμησα μέχρι τώρα στη ζωή μου, ήταν «λίγο ακόμη να κοιμηθώ» εκείνα τα χειμωνιάτικα πρωινά που η μάνα μου με ξύπναγε για το σχολείο. Το κρεβάτι γινόταν η πιο γλυκιά ζεστή αγκαλιά, από την οποία αν δεν με τράβαγε ο έξω κόσμος, θα ήμουν απόλυτα ευτυχής. Η Παρασκευή ήταν η καλύτερη μέρα και η Κυριακή – ιδιαίτερα μετά που ακουγόταν το σήμα της «Αθλητικής Κυριακής»- η χειρότερη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί την πρώτη ώρα είχαμε μαθηματικά, γιατί έπρεπε να ξέρω τους στρατηγούς του Βυζαντίου ή τον Ιησού του Ναυή. Το σχολείο το συνάντησα έκτοτε πολλές φορές στη ζωή μου, είτε ως ιεραρχία, είτε ως εξέταση, είτε ως κτήριο. Τα σχολεία, τα στρατόπεδα, τα νοσοκομεία και οι φυλακές μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους…

Θυμάμαι τι ένοιωθα, πού ήταν η τάξη, ποιοι έκλαιγαν, πώς ήταν τα βλέμματα κυρίως μανάδων έξω από την τάξη, την κα Καλαμαρά (που έλεγαν πως ήταν σκληρή) και την κα Γκότση (που έλεγαν πως ήταν σκληρή), όλη την Πρώτη μαζεμένη για να χωριστεί σε δύο τμήματα- και εσύ να μην ξέρεις τι να ευχηθείς (τη σκληρή ή τη σκληρή). Λίγες μέρες μετά πλησίασα τη σκληρή που μου έλαχε για να τη φιλήσω (το ζώον) στο σχόλασμα, συνήθεια αποκτηθείσα εν τω νηπιαγωγείω…, και έφαγα την πρώτη μου χυλόπιτα. Έκτοτε δεν έχω ξαναφιλήσει δασκάλα.

Αυτό νομίζω πως έγινε προχθές. Το θυμάμαι πεντακάθαρα. Όμως… χθες συνόδεψα κάποιον άλλο στην πρώτη του μέρα στο σχολείο, στο δημοτικό: το γιο μου. Το χελωνάκι μας ζαλώθηκε την τεράστια τσάντα του – στο εξής ο τσίρδουλας θα είναι μια τσάντα με πόδια – και ξεκίνησε τόσο ψαρωμένος ώστε να παίζει άτσαλα τον αδιάφορο, την πορεία των δώδεκα χρόνων στη «βασική» εκπαίδευση.

Δεν ξέρω πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν τα σχολεία δεν ήταν εθνικά κατηχητικά, αν καλλιεργούσαν ανθρώπους, αν δεν ήταν θερμοκήπια παπαγάλων, μόρφωναν και δεν εκπαίδευαν. Δεν θα το μάθω ποτέ. Στέλνω λοιπόν το γιο μου σε μια πορεία που εύχομαι να τον πληθαίνει και να τον βαθαίνει. Με την ελπίδα ότι στα σχολικά του συναπαντήματα θα γνωρίσει κάποιον άνθρωπο που θα τον εμπνεύσει μια πορεία χρήσιμη στη ζωή του.

Όσο το σχολείο θα είναι βέβαια παιδιά και έφηβοι, έρωτες, παιχνίδια, κοπάνες, πλάκες, φιλιά, τηλέφωνα, τετράδια, κασετίνες, ραβασάκια, εκδρομές, κυλικείο, θρανία, σκονάκια, αντιγραφή, διάλειμμα, καταλήψεις, διακοπές, Παρασκευές και Κυριακές κάτι μου λέει πως τουλάχιστον η κατήχηση θα κουτουλάει γερά στα θρανία της άνοιξης. Και είναι μια ελπίδα και αυτή. «Σώπα δάσκαλε να ακούσουμε το πουλί», ή μάλλον για να το πω και με τον τρόπο που… "προχθές" τελείωνα τις εκθέσεις μου στο δημοτικό: … να και ένα ποιηματάκι για το σχολείο:
"
Παιδιά, πότε
γεννήθηκε ο Ναπολέων Βοναπάρτης,
ο δάσκαλος ρωτά.
Πριν από χίλια χρόνια λεν τα παιδιά.
Πριν από εκατό χρόνια λεν τα παιδιά.
Πέρσι λεν τα παιδιά.
Κανείς δεν ξέρει.
Παιδιά τι έκανε
ο Ναπολέων Βοναπάρτης,
ο δάσκαλος ρωτά.
Νίκησε σ' ένα πόλεμο, λεν τα παιδιά.
Έχασε ένα πόλεμο, λεν τα παιδιά.
Κανείς δεν ξέρει.
Ο κρεοπώλης μας είχε ένα σκύλο
που τον λέγαν Ναπολέων,
λέει ο Φράντισιεκ.
Ο κρεοπώλης τον βασάνιζε και ο σκύλος πέθανε
από την πείνα
πριν ένα χρόνο.
Κι έτσι τώρα όλα τα παιδιά λυπούνται
για το Ναπολέοντα.
"
****************
Το ποίημα είναι του Μίροσλαβ Χόλουπ, μεταφρασμένο από τον Γιώργο Χριστοδουλίδη στην έκδοση του Παρασκηνίου με τίτλο "Δύο Ευρωπαίοι ποιητές" (2001). Το αφιερώνω στους φίλους μπαμπάδες που χθές άτσαλα κάναμε τους χαλαρούς όταν τα χελωνάκια μας με τις τεράστιες τσάντες στοιχίζονταν στην Πρώτη: στο Στέργιο, στον Αντώνη, στο Σπύρο, στο Σάκη, σε μένα που σας ομιλώ...

14 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Τις καλύτερες ευχές μου για τον πιτσιρίκο σου, Γιώργο. Καλή δύναμη σ όλα τα πρωτάκια κια τους γονείς τους.
Εγώ ακόμα ζορίζομαι να σηκωθώ τα πρωινά του χειμώνα και σιχαίνομαι τ΄απογεύματα της Κυριακής και ας είμαι στην αντίπερα όχθη.

Τι κρύες οι δασκάλες μας. Εγώ δίνω-εισπράττω φιλιά κι αγκαλιές συχνότατα! ;) Από νέους και παλιούς μαθητές μου!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Κύρίες και κύριοι.... μια δασκάλα φιλάει. Ρενάτα εύχομαι κάποια μέρα ένας τύπος να γράψει για το φιλί της πρώτης του δασκάλας και να είναι το δικό σου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Αυτό με το σήμα της Αθλητικής Κυριακής
ξύπνησε μέσα μου αναλλοίωτη τη θλίψη- στα όρια της απελπισίας- ότι μια καινούρια βδομάδα αρχίζει με τα ζόρικα πρωινά ξυπνήματα και τις σχολικές υποχρεώσεις....

Καλή σχολική χρονιά στο σποράκι σου
αλλά και σε σένα ;-)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστούμε πολύ τσαλαπετεινέ...

HappyHour είπε...

Πώπω, τι μας θύμισες τώρα...
Πάντως θα προτιμούσα να ξυπνάω ακόμα για να πάω σχολείο και όχι γραφείο :).

Καλή πρόοδο να ευχηθώ κι εγώ στον γιο σου!!!

Τι ωραίες αναμνήσεις...!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα χάππυ. Ευχαριστούμε. Μην ξεχάσω να αναφέρω το αντίστοιχο περσινό ποστ του "mpampakis" με τίτλο "πρωτάκια" [http://mpampakis.wordpress.com/2009/09/14/protakia/]

Кроткая είπε...

τελικά η αθλητική κυριακή είναι το πιο δημοφιλές παιδικό τραύμα μετά τη βάφτιση.

Τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις; Ποια είναι η στάνταρ ευχή; Να τον χαίρεσαι; Καλή πρόοδο; Καλά κουράγια;
Ε, όλα αυτά σας τα εύχομαι!

vague είπε...

Χα, αυτές οι τσάντες με πόδια.. Αγαπημένα πλάσματα που αναγκαζόμαστε να παραδώσουμε σε αμφίβολης ποιότητας ανθρώπους και θεσμούς, για να τα εκτρέψουν από την όμορφη πορεία τους. Τέλος πάντων... Καλή τύχη εύχομαι! :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχω αρχίσει αυτές τις μέρες να βλέπω ταινίες.... σχετικές. Χθες είδα το "Ανάμεσα στους τοίχους" (Entres les mours). Επίσης το "Ε" είχε εξαίρετο αφιέρωμα την Κυριακή στην "Παιδεία". Φοβάμαι πως το επόμενο στάδιο θα είναι να παρακολουθώ τη Διαμαντοπούλου με... προσοχή.Να ανησυχήσω;

Υ.Γ. Κροτ η Ρίσκι μάλλον κάνει την πρέπουσα ευχή, αφού περί... τύχης πρόκειται...

Кроткая είπε...

αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει λοιπόν!
Δεν πολυπιστεύω στην τύχη, πιστεύω στις ευκαιρίες που αρπάζουμε και στους εαυτούς μας που τα καταφέρνουν καλά αν εμπιστευτούμε το ένστικτό μας.
Αλλά, αφού το θες, ας ευχηθώ και καλή τύχη, τζάμπα είναι!

silentcrossing είπε...

Για κάτι τέτοια κείμενα χαίρομαι που ανακαλύφθηκε το ίντερνετ :)

Και το ποίημα γαμάτο, μόνο που στο μυαλό μου κωδικοποιήθηκε με τη μουσική υπόκορουση της Αθλητικής Κυριακής-συμμερίζομαι το τραύμα...

τα-τα-τα-τα-τα...(μπρρρ!!!)

Εγώ είχα μια καλή δασκάλα μέχρι την Τρίτη, την κυρία Δέσποινα, που αλληλογραφούσαμε μέχρι και πριν μερικά χρόνια και ήταν κάτι σαν προσωπική μου ψυχαναλύτρια. Μετά, στην Τετάρτη, άλλαξα σχολείο και χάλασε το πράγμα, υπέμενα βουβά για τα επόμενα 9 χρόνια να τελειώσει το μαρτύριο του σχολειού.

Με τους δασκάλους δεν θέλει μόνο τύχη, θέλει και οι γονείς να έχουν τεντωμένες κεραίες, να τραβούν κανένα αυτί αν χρειαστεί.

Καλή αρχή στο χελωνάκι Γιώργο!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστώ σάιλεντ.
Ενδιαφέρων ο συνδυασμός αθλητικής κυριακής και Χόλου(μ)π.. ραπάρει...

Μάγια Φουριώτη είπε...

Τι μου θύμισες...
Στην ηλικία του γιού σου δεν ήθελα να πάω σχολείο.Δήλωνα στη γειτονιά πως ήθελα να γίνω μοδίστρα και ως εκ τούτου το σχολείο δεν μου ήταν απαραίτητο.Μετά από ατέρμονες συζητήσεις με τους γονείς με έπεισαν να πάω να ''ρίξω μια ματιά''
Συμφώνησα με έναν όρο: Να μη με συνοδέυσει κανείς.
Έτσι και έγινε. Πήγα μόνη μου στο
3ο δημοτικό τότε απέναντι από το δικαστικό μέγαρο. Είδα παιδιά να κλαίνε, μανάδες να κλαίνε έξω από τα κάγκελα. Ανέλαβα τον ρόλο της παρηγορήτριας ( τρομάρα μου) γιατί δεν μου άρεσαν τα κλαμένα μάτια των παιδιών.
Και αφού ανέλαβα αυτό το ρόλο - εγώ η άνετη γυρίστρα των γειτονιών- έμεινα τελικά, χωρίς να κρύβω πως βαριόμουνα αφάνταστα και αντιδρούσα με την πρώτη ευκαιρία.
Φιλί δασκάλας δεν έλαβα ποτέ.....
Αντι για μοδίστρα έγινα και εγώ καθηγήτρια αλλά έδωσα αγκαλιά ανοιχτή, πολλά φιλιά και χάδια.
Μετά από 30 χρόνια χαίρομαι να τα ''λέω'' ακόμα με τους τότε μαθητές μου και δεν μετανοιώνω για την επιλογή μου.
Στο μικρό σου εύχομαι να βιώσει την εκπαίδευση σαν χάδι απαλό και τη γνώση σαν ανάσα.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Μάγια μάλλον θα πρέπει να γνωριστούμε με πρώτη ευκαιρία που θα έρθω στην Κόρινθο. Σε ευχαριστώ για την ευχή σου