Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Το πατάρι

Το πατάρι είναι το νησί με τους θησαυρούς στο σπίτι μας, όπως νομίζω και στα περισσότερα σπίτια. Είναι ένα μέρος που συχνά σκέφτομαι πως θα ήθελα να μένω μέχρι και ολόκληρες εποχές, αλλά δεν γίνεται. Είναι ο χώρος με τη μεγαλύτερη φροντίδα ταξινόμησης με το πιο αμφίβολο αποτέλεσμα. Μπορείς εκεί να βρεις τα πιο αντιφατικά πράγματα ή να μην βρεις τα πιο προφανή.

Στριμώχνονται εκεί – όπως και στη ζωή μας εξάλλου- φωτογραφίες των παππούδων σε παλιές κορνίζες, το δέντρο και τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα αποκριάτικα (μάσκες, περούκες, μπιχλιμπίδια), τα καλοκαιρινά (μαγιό, πετσέτες, φτυαράκια), ρούχα μικρά ή μεγάλα των παιδιών, μια τηλεόραση, μια καφετιέρα, ένας υγραντήρας που δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ, βαλίτσες και σακ-βουαγιάζ, παιχνίδια, πολλά γράμματα που έστελνα στην Κ. όταν ήμουν φαντάρος και εκείνη στην Αγγλία, λίγα γράμματα της Κ. που μου έστελνε όταν ήμουν φαντάρος και εκείνη στην Αγγλία, οι ζωγραφιές και οι χειροτεχνίες του γιου μας, τα αναμνηστικά από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (4 χρόνια δουλειάς…), κάτι εικόνες αγίων δώρα από θείες σε γάμο και βαφτίσια, ανακοινώσεις και καλέσματα φοιτητικών εποχών, μια κούκλα και ένα κουκλοθέατρο, βιβλία (και εκεί) και η συλλογή με τα τεύχη της Βαβέλ.

Δεν έχει νόημα αυτό που κάνω. Η απαρίθμηση. Στο πατάρι βάζεις ό,τι δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αποχωριστείς, ό,τι δεν ήρθε η ώρα του να φύγει ή να πεταχτεί, ό,τι δεν χωράει στην τρέχουσα ζωή σου, καμιά φορά και μυστικά. Τώρα τελευταία σκέφτομαι να βάλω στο πατάρι και την Αριστερά, τουλάχιστον στην κομματική μορφή της. Γιατί δεν μπορώ να την αποχωριστώ. Στο πατάρι βάζεις ό,τι δεν έχει χρηστική αξία, αλλά μεταφορική…

Πρόσφατα τοποθετήθηκαν εκεί και άλλα πράγματα, καθότι τακτικά το τροφοδοτούμε με τις αποσύρσεις μας. Και ενώ είχα φάει ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να βρω το μαγιό μου, που σίγουρα κάποιος άλλος είχε πάρει και είχε χάσει γιατί εγώ εκεί το είχα βάλει, ανέβηκε και Εκείνη μαζί μου για να κατευνάσει την οργή μου που «δεν χωράνε άλλα πράγματα εδώ πάνω» και το βρήκε σε μια εμφανέστατη άκρη να χάσκει προκλητικά από την τσάντα με τα καλοκαιρινά (που επίσης δεν είχα βρει τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και λίγο πριν τις διακοπές του Αυγούστου που ξανακοίταξα). Πολλές φορές Εκείνες έχουν μια τάση να βρίσκουν ό,τι αδυνατούμε να βρούμε εμείς, τις περισσότερες δε φορές είναι πράγματα που κρύβονται ακριβώς μπροστά μας: το τυρί ή το ζαμπόν στο ψυγείο, το λινό πουκάμισο στην κρεμάστρα, η Αριστερά και καμιά φορά η ευτυχία των μικρών πραγμάτων.

Το πρόβλημα σε αυτές τις ανευρέσεις είναι οι επίσημοι λόγοι που ακολουθούν με «καστρική» διάρκεια και προκατασκευασμένα συμπεράσματα. Αρνούμαι περισσότερο να σχολιάσω, όμως να πω πως όταν ο δικός μας καυγάς τελείωνε με έναν απαξιωτικό μορφασμό μου, οι γείτονές μας σφάζονταν γιατί Εκείνη κάπου είχε κρύψει το τρυπάνι που εκείνος έψαχνε και βέβαια ήξερε που το έχει βάλει: στο πατάρι…

18 σχόλια:

HappyHour είπε...

Μεγάλο πατάρι έχετε... :Ρ
και καλύτερα γιατί θα χρειαστεί για την αριστερά...

(αν σου πω τι διάβασα για τίτλο στην αρχή...όπου τ βάλε π...)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Και ξέρεις ε, η Αριστερά στο πατάρι αποθηκεύεται κομμάτι-κομμάτι (όπως και στη ζωή). Το θέμα είναι ότι αν αποφασίσεις να την ξαναβρείς το πιθανότερο είναι ότι θα φήσεις κάποιο κομμάτι απέξω...

Υ.Γ. Όσο για το παπί του Άρη... δεν είναι τόσο μεγάλο σαν το πατάρι. Ψέμματα να πω;

HappyHour είπε...

κι ίσως όταν την ψάξεις πάλι να μην την βρίσκεις καθόλου...

(κι ας είναι εκεί μπροστά σου κάτω απο τα καλοκαιρινά,χεχε :Ρ)

υ.γ. χαχαχα!

silentcrossing είπε...

"...τα λίγα γράμματα της Κ. που μου έστελνε όταν ήμουν φαντάρος και εκείνη στην Αγγλία..."

Πωπω παράπονο! Την έδωσες κανονικά τη γυναίκα. Αν διαβάζει το μπλογκ σου θα έχει ενοχές όλο το βράδι (εκτός κι αν έχει έτσι κι αλλιώς ενοχές γιατί της το κοπανάς από τότε...)

Για την Αριστερά τι να σου πω; Έχει μπει από μόνη της στο χρονοντούλαπο της ιστορίας-εσύ αν θες βάλτης ένα περιτύλιγμα να μην σκονίζεται...Η αποθήκευση όμως πρέπει να γίνει μια και καλή, όπως όλες οι κακές συνήθειες-κομμάτι κομμάτι δε βλέπεις προκοπή!

Υ.Γ. Δεν θα σου πω ψέμματα, κι εγώ "παπάρι" διάβαζα τόση ώρα :)

vague είπε...

Δε θέλω να νιώσεις ότι σε πιέζω, αλλά πρέπει να σου πω ότι, για να χωρέσουν καινούρια πράγματα στους χώρους αποθήκευσης, πρέπει να πετάς πότε πότε και τίποτα στα σκουπίδια.
Σου προτείνω να ξεκινήσεις από την Αριστερά. ;))

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Κοιμάται δίπλα μου σάιλεντ εδώ και 12 χρόνια από τότε. Όποιοι κοιμούνται δεν νοιώθουν ενοχές. Λένε...

Για την Αριστερά Ρίσκι και σάιλεντ δεν θα απαντήσω. Ακόμη.

Χάππυ, μπορεί να με σώσει πάλι Εκείνη...

Σταυρούλα είπε...

Τρυφερό κείμενο σε όλα του :)
Ελπίζω να μη βάλεις και το μπλογκ στο πατάρι και το ξεχάσεις! :)

Όσο για την Αριστερά, θα τη βρούμε την άκρη κάποια στιγμή. Πού θα μας πάει...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Η άκρη δεν είναι το τέλος; (λογοπαίγνιο....)
- το μπλογκ ποτέ...

Кроткая είπε...

"Όποιοι κοιμούνται δεν νοιώθουν ενοχές"
Ισχύει, το επιβεβαιώνω κι εγώ που κανένα πρόβλημα δεν έχω με τον ύπνο!

Κατά τα άλλα, να ακολουθήσεις και τη συμβουλή της Riski. Εγώ ό,τι κάνω πάνω από δυο χρόνια να χρησιμοποιήσω το χαρίζω (ή το πεταω, αν δεν έχει αξία για κάποιον άλλο). Ανακύκλώση.
Την Αριστερά θα ήθελα πολύ να την χρησιμοποιήσω, αλλά έχει πάθει έναν αυτισμό, μια σκλήρυνση κατά πλάκας,μια τετραπληγία. Ούτε καν για το πατάρι δεν είναι. Ξέρεις, η ιστορία οδηγεί στον αφανισμό ό,τι δεν χρησιμεύει πια στην κοινωνία.
Και δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε κιόλας. "Τα πάντα εν σοφία εποίησε" [η φύση].

Βλέπεις, "εκείνες" συνήθως βλέπουν τα πράγματα με πρακτικό πνεύμα, χάρισμα που "εκείνοι" συνήθως δεν διαθέτουν. ;)

Σταυρούλα είπε...

Το τέλος κι η αρχή ταυτόχρονα! ;)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Το περίμενα ότι θα κοιμάσαι του καλού καιρού :)

Ούτε μία διαφωνία όμως σε αυτά που γράφεις... ούτε μία δεν έχω...εκτός από αυτό με την ανακύκλωση... εγώ αν δεν περάσουν 30 χρόνια δεν χαρίζω....

Ρενάτα, θυμήσω κι αυτό:"...πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη..."

Кроткая είπε...

Δλδ τα μόνα που έχεις χαρίσει ως τώρα είναι τα ρούχα που φορούσες στην προσχολική ηλικία;
Καλά, με τη δουλειά που κάνεις, λογικόν είναι να είσαι μαζώχτρα, αλλά βρε παιδί μου, είναι αντιοικολογικό αφενός, ανοικονόμητο αφετέρου!
30 χρόνια κάνουν τα αρχεία να ανοίξουν! τσκ!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Άλλο το χαρίζω, άλλο το αποσύρω.

Δεν χαρίζω βιβλία. Τελεία και παύλα. Άλλα πράγματα μπορεί....

Πάντως την τάση (του μαζέματος) την έχω βέβαια, αν και η ζωή άλλα μου επιβάλλει: όταν παντρεύτηκα και μετακόμισα πέταξα και χάρισα: όλα τα "Ε" από το πρώτο μέχρι τα τεύχη του 2002, όλα τα "Βηmagazino" της ίδιας περιόδου, και τις μισές "Επτά ημέρες". Επίσης τα αρχεία άρθρων που είχα οργανώσει σε πολλά κλασέρ, ανά θέματα: Λογοτεχνία (βιβλιοπαρουσιάσεις, βιβλιοκριτικές, συνεντεύξεις, αφιερώματα), Γελοιογραφία, Θέατρο, Πολιτικό δοκίμιο, Ελληνοτουρκικά,Χορός, Εικαστικά, ΜΜΕ κ.α. Επίσης μια συλλογή με πολιτικές διαφημίσεις (πολιτικά προγράμματα, προσωπικά φυλλάδια, αφίσες..., και μία άλλη με διαφημίσεις τσιγάρων.

Αυτό το ("τραυματικό"!!!) ξεκαθάρισμα έγινε τις μέρες που γίναν οι συλλήψεις της "17Ν" και το σπίτι μου ήταν δίπλα στη ΓΑΔΑ: φαντάσου την εικόνα να πετάω στους κάδους δεκάδες σακούλες σκουπιδιών με χαρτιά.... εκείνες τις μέρες...

Αυτές (και άλλες) είναι οι συνέπειες... του γάμου!

ΥΓ: Έκτοτε έχω διορθωθεί. Κάπως.

Кроткая είπε...

Βιβλία ούτε εγώ. Επίσης, αποφάσισα να μην δανείζω κιόλας.
Αλλά ρούχα, χαρτιά, αντικείμενα κάθε είδους...αυτά τα παίρνει και τα σηκώνει ο δαίμων της ανακύκλωσης, αμέ!

[εμ, τι ήθελες και παντρεύτηκες?]

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ξέρω και έναν άλλο που πούλησε τη μηχανή για να πάρουνε τραπεζαρία....

silentcrossing είπε...

Γείτονες ήμασταν και δεν το ξέραμε; Που να δεις μεγαλεία στη ΓΑΔΑ τον τελευταίο καιρό, όλη η περιοχή τίγκα στη μυστική φρούρηση είναι...

Βιβλία+δίσκους+ταινίες είναι σχεδόν αμαρτία να τα χαρίζεις. Ζω άνετα χωρίς ο,τιδήποτε άλλο...

Διάβαζα πρόσφατα σε ένα βιβλίο την ιστορία της σύγχρονης ανακύκλωσης: μεγάλες πολυεθνικές αγοράζουν τα ανακυκλωμένα ρούχα από τους κάδους της Ευρώπης και με μια μικρή τροποποίηση τα μεταπουλούν φτηνότερα σε φτωχές χώρες της Αφρικής, για να επιστρέψουν πάλι πίσω στην Ευρώπη με τους ταλαιπωρημένους μετανάστες-ναυαγούς της Μεσογείου.

(τα δικά μου ρούχα τα δίνω αευθείας σ' αυτούς, δε χρειάζεται να κάνουν το γύρο του κόσμου...)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας από το 1993 ως το 2002...

Ρίξε μια ματιά και εδώ: http://vivliothekarios.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html

silentcrossing είπε...

Παίζει και να 'μασταν στην ίδια πολυκατοικία...

Το κείμενο θαυμάσιο, να το διαβάσετε και οι υπόλοιποι :)