Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Τα κομμάτια του παζλ



Δεν ξέρω αν τα κομμάτια του παζλ συγκροτούν μια εικόνα μεγάλη, πόσα κομμάτια είναι, αν λείπει κανένα. Γεγονός είναι ότι από μόνα τους το κάθε ένα κομμάτι είναι μια εικόνα με τις εσοχές και τις εξοχές της για να ταιριάζει με το σύνολο. Ή μάλλον για να γειτονεύει με τη διπλανή της πραγματικότητα χωρίς προστριβές.

Μας χωρίζει ένα τοίχος. Σε εκείνους προσφέρει κυρίως σκιά. Σε εμάς μάλλον ασφάλεια. Μας ενώνει άθελά μας ένα παράθυρο ανοιχτό. Εκείνοι πουλάνε ηρωίνη, κοκαΐνη, χαπάκια. Εκείνοι τρυπούν τις φλέβες τους χύνοντας μέσα τους τον ηδονικό τους θάνατο. Εκείνοι κάποιες ώρες της μέρας ακουμπάνε στον τοίχο, συζητούν για γκόμενες, μισθούς, παιδιά. Όταν εμφανίζονται εκείνοι, οι άλλοι χάνονται, όταν φεύγουν εκείνοι, οι άλλοι επιστρέφουν. Ένα σκηνικό θανάτου με βαποράκια, χρήστες και μπάτσους που δίνει καθημερινή παράσταση  αναιδώς στα μάτια των περαστικών, δεν θέλει και δεν μπορεί να κρυφτεί από μια πόλη που γκρεμίζεται σιγά-σιγά μες στο λιοπύρι. Η άλλη πλευρά, η δική μας: η βιβλιοθήκη. Μια μουσικοπαιδαγωγός αναζητάει πληροφορίες για τους μουσικούς της Σμύρνης, ένας ιστορικός μελετά τμήματα του αρχείου του Κοραή, μια υποψήφια διδάκτορας ξεσκονίζει κάτι παλιά ιατρικά ανάτυπα, ο Θέμης ο «Αλβανός» ψάχνει πληροφορίες για το χωριό του στο Πωγώνι, ή μάλλον για ένα μοναστήρι που είναι εκεί. Δυο κόσμοι που τους χωρίζουν ένας τοίχος και μια προοπτική. Οι μεν σε ένα αδυσώπητο και άθλιο κυνήγι με το θάνατο, οι δε σε ένα νηφάλιο και επαναπαυμένο κυνήγι με τη γνώση. Εσύ εκεί, βαποράκι της γνώσης να αναρωτιέσαι με τύψεις ποιος κόσμος είναι πιο αληθινός, ο κόσμος που ξοδεύεται στην άλλη πλευρά του τοίχου ή ο σωρευμένος κόσμος που οργανώνεις στην από ‘δω πλευρά του; Ο ασφαλής ή ο ανυπόκριτος;


Τα καλοκαίρια στο πατρικό μου σπίτι είναι πάντα σχεδόν μια μικρή θητεία σε παράλληλο της πραγματικότητας κόσμο, εξίσου πραγματικό βεβαίως. Το χτήμα με τα δέντρα και τους κήπους του, τα ζωντανά και τα παιδιά του, τις κληματαριές, τα νυχτολούλουδα, τις βάρκες, τ’ απογεύματά του. Ένας μικρός παράδεισος ηθελημένα αποκομμένος από τον περίγυρό του. Μέρες του Αυγούστου. Πρωί για μπάνιο. Επιστρέφοντας από τη θάλασσα. Ντους στην αυλή, παιδιά, παππούδες, γονείς. Μπουγέλο με παγωμένο νερό απ’ το πηγάδι, φωνές, γέλια, συνωμοσίες. Ύστερα σαλάτα, πατάτες τηγανιτές, κεφτεδάκια. Ξάπλα στο υπόγειο, μεσημεριανός ύπνος, όλοι μαζί. Απόγευμα ποδηλατάδα με τον μεγάλο σε διαδρομές των παιδικών μου χρόνων. Βράδυ, μπιρίμπα. Πάω να κλείσω την εξώπορτα. Το σπίτι κοιμάται. Το φεγγάρι με σκεπάζει με το διάφανο σεντόνι του. Επούλωση. Λίγα μέτρα πιο πέρα ένα απίστευτο σκηνικό χτίζεται βίαια: το στρατόπεδο νεοσυλλέκτων της πόλης γίνεται στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Δήμος, φορείς, φασίστες αντιδρούν. Οι αντιρατσιστές απαντούν με συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης. Η πόλη ψιθυρίζει ανήσυχη πάνω στη φιέστα της Χρυσής Αυγής. Τη νύχτα, πυροβολισμοί. Επιδοτήσεις και δηλώσεις, αθλιότητα και αγωνία, μικροαστισμός και υποκρισία. Μια πόλη καλείται να αντιμετωπίσει επιτέλους την αλήθεια, την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα μέσα στο σπίτι της. Μουδιάζει. Θυμώνει. Κρύβεται.

Τα κομμάτια του παζλ δεν ξέρω ποια εικόνα συγκροτούν καθώς το ένα στήνεται δίπλα στο άλλο. Όμως σιγά-σιγά διαπιστώνω πως φτιάχτηκαν για να μην ταιριάζουν. Η κεντρική εικόνα μοιάζει να είναι μια σειρά κλειστές εικόνες στο σχήμα τους, κομμάτια πραγματικότητας αταίριαστα μεταξύ τους. Είμαι στη μια πλευρά του τοίχου κι όχι στην άλλη, είμαι σε ένα χτήμα κλεισμένος κι όχι σε ένα στρατόπεδο. Μάλλον από καθαρή τύχη.


6 σχόλια:

Dina Vitzileou είπε...

.."Είμαι στη μια πλευρά του τοίχου κι όχι στην άλλη, είμαι σε ένα χτήμα κλεισμένος κι όχι σε ένα στρατόπεδο. Μάλλον από καθαρή τύχη."

Μα είναι τόσο μα τόσο απλό και κατανοητό..
Πόσο σκέψη θέλει πιά!!
Είμαστε τόσο μ@λ@κες ή τόσο στραβοί για να το καταλάβουμε?
Το βέβαιο είναι ότι δεν έχουμε σεβασμό για τον συνάνθρωπο, παρά μόνο για το απάνθρωπο τομάρι μας..

Ανώνυμος είπε...

Τελικά στη ζωή μας όλα είναι μάλλον θέμα τύχης.
Εξαρτάται από το αν θα βρεθείς στη λάθος πλευρά
τη λάθος στιγμή.
Ή και το αντίστροφο.
(Το λέει και η Ιστορία.
Που επαναλάμβάνεται πάλι και πάλι.)

Όμως λίγοι το σκέφτονται έτσι.
Δυστυχώς...
Διαφορετικά, ίσως ήταν λιγότεροι οι ...Αυτοί και ο Εαυτός τους.

κ.κ.

Σταυρούλα είπε...

Σήμερα με τη μεγάλη ανιψιά γυρίζοντας απ΄το μπουγελωθήκαμε με το λάστιχο στον κήπο την ώρα που ξέπλενα τις πετσέτες.
Επιλέγω να σκέφτομαι , μάλλον να μη σκέφτομαι. Να τραβήξω την παράσταση "καλοκαιρινή ξενοιασιά- διακοπές απ΄την πραγματικότητα" όσο πάει κι ας μην πάει. Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.

αγκνιρα είπε...

Γιώργο, οι διακοπές είναι διακοπές. Αν δεν καταφέρνουμε και κεί κάπως να ξεγνοιάσουμε και να αντλήσουμε δυνάμεις,μας πήρε εντελώς η κάτω βόλτα. Οπότε συμφωνώ με την Σταυρούλα. Ζέστη, καταβρεξίματα, σαλάτες με κεφτεδάκια... Ωραία ακούγονται όλα αυτά :-)

Λιακάδα είπε...

Μια εικόνα αλλοπρόσαλλη αγαπητε μου βιβλιοθηκάριε! Την εικόνα μιας κοινωνίας που παραπαίει!
Δεν συμφωνω με τον πιο πάνω ανώνυμο σχολιαστή σου! Στη ζωή μας τπτ δεν είναι θέμα τύχης! Σε αυτά τα θέματα την τύχη μας τη φτιάχνουμε εμεις! Δικές μας είναι οι επιλογές στο από πια μεριά του τοίχου να σταθούμε!
Υγ Εχω αφησει κατι στο μπλογκ μου http://wp.me/pcdHo-7dg
για σενα. Θα χαρω αν αποδεχτεις την πρόσκληση .

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Dina Vitzileou: για τα περί στραβομάρας σε παραπέμπω στο επόμενο ποστ...

@κ.κ.: δεν είμαι και τόσο πολύ της άποψης περί κυριαρχίας της τύχης. Όμως το τυχαίο πάντα είναι αδυσώπητο, αν θέλει. Ούτε βέβαια μπορώ όλα να τα ορίσω εγώ, όσο κι αν με καταδικάζω να το προσπαθώ....

@Σταυρούλα: από τη στιγμή που χαρακτηρίζεις εγωιστικά τα κομμάτια ευτυχίας σου μοιάζει σαν να νοιώθεις πως δεν σου ανήκουν απόλυτα...

@Αγκνίρα: σωστά... οι διακοπές είναι διακοπές, δηλαδή διακόπτωνται...

@liakada διαφωνώ πως όλα τα ορίζουμε εμείς. Η τύχη συχνά είναι αδυσώπητη. Άλλο πως αμυνόμαστε εμείς στα χτυπήματά της.