Όχι ρε φίλε, δεν είναι όλα καλά. Για την ακρίβεια είναι όλα….
πονάω ρε φίλε, πονάω γιατί έμαθα πως θα χάσω ένα δικό μου άνθρωπο αργά ή γρήγορα
(τι σημαίνει αργά;) από καρκίνο. Ναι, μην κάνεις πως δεν θες να ακούσεις τη λέξη.
Όλοι την ξέρουν, όλοι έχουν χάσει έναν τουλάχιστον άνθρωπό τους από καρκίνο, όλοι
την ψιθυρίζουν, είναι μια λέξη που αν την αποσιωπήσεις νομίζεις πως ξορκίζεις
το κακό που κουβαλάει μέσα της, τον πόνο που... Βλακείες…
«Όλα καλά;» σου λένε, το σύνθημα που περιμένει το παρασύνθημα
(«όλα καλά», «το παλεύουμε»…) για να περάσεις δίπλα από τον άλλο, να τον
προσπεράσεις. Στη δουλειά, στο δρόμο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο τηλέφωνο «όλα
καλά;», «όλα καλά;», «όλα καλά;».
Καθόλου καλά ρε. Γι’ αυτόν που φεύγει - το ξέρει δεν το ξέρει, το μάθει δεν το μάθει –
που μετράει τις αυγές που θα ξημερώσουν γι’ αυτόν, που μετράει τις φορές που θα
δει με τον εγγονό του μπάλα, που θα πει παραμύθι στις εγγονές του, που θα φάει
το αγαπημένο του φαγητό και θα μουρμουρίσει το αγαπημένο του τραγούδι στο μπάνιο.
Που μετράει το υπόλοιπο της ζωής και το βρίσκει λίγο.
Και για μας που μένουμε πίσω, καθόλου καλά. Ασυνήθιστη ιδέα
η απουσία, εννοώ δεν μπορείς να τη συνηθίσεις, ιδιαίτερα αν ο άνθρωπός σου δεν ήταν
περαστικός από τη ζωή. Τι μένει πίσω λοιπόν; Από έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκε,
δούλεψε, αφηγήθηκε παραμύθια, έπαιξε ποδόσφαιρο, αγωνίστηκε για το δίκιο του
κόσμου, τι μένει; Λόγια παρηγοριάς; Μόνο λόγια;
Όχι φίλε μου, δεν είναι λοιπόν όλα καλά. Αν σου το πω θα
φρενάρεις, θα σκοντάψεις πάνω σε αυτά που φέρνει η ζωή, θα μαυρίσει η ψυχή σου
αν με αγαπάς, θα τρομάξεις έστω, αν απλά με ρώτησες γιατί δεν είχες κάτι άλλο να
πεις. Αν σου το πω θα αργήσεις να πας στη δουλειά σου, ίσως να σου κάνουν παρατήρηση,
ίσως να είσαι λίγο αφηρημένος ή κακόκεφος. Καλύτερα να μην στο πω. Θα το κρατήσω
για μένα. Εξάλλου το ξέρεις πως κι εσύ θα χάσεις ή έχεις χάσει κάποιον που αγάπησες
πολύ, έτσι είναι η ζωή: ένα ταξίδι στην απουσία. Όταν με ρωτάς λοιπόν «όλα καλά;»
κι εγώ σου απαντώ «όλα καλά» να ξέρεις πως συμφωνούμε: την απουσία δεν θα την
συνηθίσουμε ωστόσο ποτέ.
