Πρωινό Σαββάτου. Η πόλη νυσταγμένη, τεντώνεται να ξεπιαστεί
κι ύστερα βυθίζεται πάλι στη ράθυμη απόλαυση του ύπνου. Λίγα μαγαζιά ανοιχτά,
δυο καφετέριες και ο γρουσούζης ο βιβλιοπώλης που δεν γνωρίζει σχόλες και αργίες.
Λιγοστά αυτοκίνητα στο δρόμο ακόμη, οι εργαζόμενοι του Σαββάτου που πάνε στις δουλειές
τους. Δυο ηλικιωμένοι περπατούν, «περπατούν» που λέει ο λόγος. Κουτσαίνοντας
και σιγά-σιγά σπάνε την ακινησία του πρωινού. Συναντιούνται στη γωνία. Αλλάζουν
δυο κουβέντες, κάτι σαν «καλημέρα Μιχάλη! Καλημέρα Χρήστο» ή «τι κάνεις; Καλά!»
και συνεχίζουν τον προορισμό τους.
Τους παρατηρώ τόση ώρα. «Ο καθένας κουτσαίνει με τον δικό
του τρόπο» σκέφτομαι και αμέσως μου ‘ρχεται στο νου η πρώτη φράση από την «Άννα
Καρένινα»: «όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε
δυστυχισμένη όμως, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Ύστερα παίρνω κι
εγώ τον δικό μου δρόμο. Θα πάμε για μπάνιο σήμερα. Η μικρή είναι χαρούμενη.
Νομίζω πως κι εγώ καμιά φορά κουτσαίνω μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου