Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Μια μέρα να πούμε για τις γυναίκες


Αυτό που λες «μια μέρα να πούμε για τις γυναίκες», που μεγαλώνοντας ξέρεις πως δεν είναι η μάνα σου και τα σώματα με βυζιά και χνούδι ανάμεσα στα πόδια τους. Που μεγαλώνοντας ξέρεις πως οι γυναίκες δεν είναι μόνο αυτή η υπέροχη μυρωδιά και το δέρμα που τρέμει στο άγγιγμά σου, οι γυναίκες που πήδηξες, αυτές που σίγουρα θα πηδήξεις κι αυτές που δεν σου άρεσαν γιατί σε απέρριψαν. Αυτό που λες «μια μέρα να πούμε για τις γυναίκες» κι εννοείς όλους αυτούς τους τύπους γυναικών που με κάθε τρόπο πια είναι γύρω σου, σε αφορούν, αλληλεπιδρούν, οι γυναίκες που είσαι μαζί τους σε χίλιους δυο τόπους, γυναίκες στη δουλειά, στο σχολείο, στις παρέες, στο δρόμο, μανάδες, κόρες, γιαγιάδες, γυναίκες που ωριμάζουν και σιωπούν και άλλες που μεγαλώνουν και φωνάζουν, ματαιωμένες γυναίκες που ξέχασαν τον έρωτα κι άλλες που τον έκαναν τρυφερότητα και προσφορά στους γύρω, ακαμάτρες και καπάτσες, γατούλες και σκύλες γυναίκες.

Αυτό που λες «μια μέρα να πούμε για τις γυναίκες» και εννοείς πια αυτά τα βλέμματα θλίψης εγκλωβισμένα σε σώματα γερασμένα δίπλα σε έναν φαφλατά και υπερφίαλο άντρα, ένα μάτσο κρέας γεμάτο εγωισμό, με πεσμένο πούτσο, ζαρωμένο, αδύναμο να χορέψει στου έρωτα τα ξέφρενα μεθύσια, με ακριβό αυτοκίνητο, καλογυαλισμένο σαν τη φαλάκρα του, με ένα γελοίο σαρκαστικό χαμόγελο κολλημένο στα μούτρα του. Αυτές τις γυναίκες που παραδόθηκαν στης διεκδίκησης την ορμή, υποχώρησαν κι έμειναν ένα σπασμένο δοχείο που το γαμάει ένα γουρούνι αγκομαχώντας. Γι’ αυτές τις γυναίκες που είναι ένα πουλί κλεισμένο σε κλουβί.


Μια μέρα να πούμε για τις γυναίκες δυο λόγια. Που ντρέπονται να ανθίσουν. Γιατί μαράθηκαν τα πέταλά τους.

***
το γλυπτό είναι του Σπύρου Ντασιώτη

2 σχόλια:

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Αλήθεια, Γιώργο, βλέπεις γύρω σου "βλέμματα θλίψης εγκλωβισμένα σε σώματα γερασμένα" για τις γυναίκες; Ακόμη και αν τα παρακάτω, που τόσο ... εκφραστικά περιγράφεις, ισχύουν, δεν βλέπεις δύναμη και ινάτι σε αυτά τα βλέμματα, έστω και ανακατεμένα με τη θλίψη που ίσως, ναι, μπορεί να υπάρχει;

Ίσως και να υπερβάλλω. Και να υπάρχουν οι γυναίκες που μαραίνονται τα πέταλά τους πριν προλάβουνε ν' ανθίσουν. Οι γυναίκες που γιναν ένα με τη γη, όπως τόσο εκφραστικά περιγράφει η Γεωργία Σκοπούλη (είχα γράψει εδώ: http://katerinatoraki.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html). Και οι γυναίκες που σαπουνίζουν τα γερασμένα χέρια τους για να νιώσουν το χάδι που τους λείπει (βλ. "των γυναικών" του Μιχάλη Γκανά).

Τελικά, ναι, υπάρχουν οι γυναίκες "που ωριμάζουν και σιωπούν", αλλά νομίζω οι ίδιες, με τον τρόπο τους, επίσης "μεγαλώνουν και φωνάζουν"...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Άργησα να σου απαντήσω. Είδα μια τέτοια γυναίκα πριν δύο εβδομάδες. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι. Αυτό το κείμενο είναι μια κάπως βίαιη αντίδραση στο θλιμμένο βλέμμα της.