Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε η Άνοιξη.
Λιώσαν τα χιόνια στις λευκές σελίδες μας. Στην αρχή φανήκαν μόνο κάποια μαύρα
σημάδια εδώ κι εκεί: ένα χέρι, μια αγκαλιά, μια κραυγή ηδονής ή αγωνίας, μια ανάσα,
ένα «σε θέλω». Ύστερα αποκαλύφθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το ολοκαύτωμα
των ονείρων μας. Χιλιάδες, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις νεκρές και
φράσεις, υποσχέσεις και όρκοι, κι ελπίδες και πόθοι που είχε σκεπάσει η σιωπή
του λευκού. Όσα δεν τολμήσαμε ποτέ να γράψουμε, τα είχε κρύψει το χιόνι, τα είχε
κρύψει στην ανυπόκριτη αθωότητά της η άγραφη σελίδα. Η άγραφη σελίδα ποτέ δεν ήταν
άγραφη. Πάντα της ήταν το παλίμψηστο της λήθης.
Όμως μια μέρα έρχεται η άνοιξη. Κι
αν δεν ανασταίνονται τα ανομολόγητα πάθη μας, τουλάχιστον αποκαλύπτονται.
***
ο πίνακας είναι του Jacob Lawrence
2 σχόλια:
«Στου πικραμένου την αυλή…»
Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ’ άστρα
Μόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Και νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.
Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Και τα κοράκια κολυμπάν σ’ ένα πηγάδι μ’ αίμα.
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρικολάκων πόδια.
Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Μόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικραπήγανος
Ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.
Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, Αμοργός, 1943
Καλή χρονιά!
Καλή χρονιά καλή μου Rosa Mund!
Δημοσίευση σχολίου